អត្ថបទដំបូងផ្សាយនៅគេហទំព័រ វប្បធម៌ នៅឆ្នាំ 2019 / អានទីនេះ
ថ្វីបើខ្ញុំដើរបានតិចប្រទេស តែមកជប៉ុនលើកដំបូងនេះ បានឃើញ ស្ដាប់ មើល គិត ពីបទបង្ហាញផ្សេងៗនៅទីនេះនិងពីសិក្ខាសាលាផ្សេងៗ និងការសង្កេត ហើយខ្ញុំសួរខ្លួនឯងបន្ថែមទៀត… ដូចដែលខ្ញុំធ្វើពីពេលកន្លងមក។
តើអ្វីទៅជាអត្តសញ្ញាណនៃការឌីហ្សាញរបស់ខ្មែរ ក្នុងសម័យនេះ?
ការឌីហ្សាញទីនេះ មិនសំដៅតែលើការប្រើប្រាស់កម្មវិធីកុំព្យូទ័រដើម្បីធ្វើតាមការចង់បានណាមួយនោះទេ ប៉ុន្តែជាទ្រឹស្ដី ជាមូលដ្ឋាន ជាលក្ខណៈសំគាល់ ដែលគេឃើញ គេដឹងថារបស់នេះ របស់នោះ ជារបស់ខ្មែរ ដោយមិនចាំបាច់ទាល់តែអាចអានអក្សរ ឬមើលជិត។
នៅជប៉ុន សំណង់ ខិតប័ណ្ណ ផ្ទាំងបដា ការរៀបចំ ការតាំងបង្ហាញផលិតផលភាគច្រើន មធ្យោបាយធ្វើដំណើរ ពណ៌ដែលគេប្រើប្រាស់ ការស្លៀកពាក់ ការប្រើប្រាស់អក្សរ គំនូរ ផ្លាកសញ្ញាផ្សេងៗ… មានលក្ខណៈសម្គាល់ ដែលយើងឃើញម្ដងហើយ យើងដក់ជាប់ក្នុងអារម្មណ៍ថានោះជាបែបជប៉ុន។
តើយើងខ្វះអ្វី? គឺយើងខ្វះ ការចាប់ផ្ដើម ភាពក្លាហាន ការមើលស៊ីជម្រៅ… ដែលសំខាន់ជាងគេនោះគឺការស្រាវជ្រាវ។ យើងត្រូវការទាំងអ្នកធ្វើការស៊ីជំរៅក្នុងវិស័យឌីហ្សាញ និងអ្នកស្រាវជ្រាវដែលជាខ្មែរខ្លួនឯង។
តើយើងធ្លាប់មានស្ទូឌីយ៉ូឌីហ្សាញណាមួយដែលល្បីល្បាញនិងដំបូងគេទេ? ដែលយើងចាត់ទុកជាស្ទូឌីយ៉ូ ដែលនាំមកនូវអត្តសញ្ញាណសម្រាប់ការឌីហ្សាញក្នុងវិស័យណាមួយសម្រាប់ខ្មែរ?
យើងប្រហែលជាប្រហែសបន្តិចហើយត្រង់រឿងឌីហ្សាញ ត្រង់ថាការឌីហ្សាញគ្រាន់តែជាការដាក់ឲ្យតែបានជារូប ជារឿងងាយស្រួល? ដោយយើងមិនបានគិតថា ការឌីហ្សាញមិនមែនដើម្បីឲ្យតែបានជារូបទេ ប៉ុន្តែជាការឲ្យអ្នកមើលអាចចងចាំ យល់ ឃើញពីគុណតម្លៃ និងទទួលបានភាពងាយស្រួល ពេលគេអាន ឃើញ និងប្រើប្រាស់។ វាត្រូវការការស្រាវជ្រាវ ការសាកល្បងពិសោធន៍ ម្ដងហើយម្ដងទៀត និងប្រើភាពច្នៃប្រឌិត ហើយមានហេតុផល។
ឧទាហរណ៍មួយក្នុងជំនាញរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំឃើញនៅបាត់ដំបង មានអក្សរលើផ្លាកយីហោ ដែលមិនមាននៅខេត្តណាផ្សេង។ អក្សរប្រភេទនោះ រចនាដោយជាងនៅហាងគំនូរ គ្រុឌមាស ជាកន្លែងធ្វើផ្លាកយីហោ។ នោះជាអត្តសញ្ញាណប្រចាំខេត្តបាត់ដំបង ពេលដែលឃើញភ្លាម ខ្ញុំអាចដឹងថារបស់នេះ ផ្លាកនេះ មកពីខេត្តបាត់ដំបង។ មិនខុសអីពីការណ៍ដែលម្ហូបខ្លះគឺជាម្ហូបតំណាងខេត្ត ពេលដែលយើងឮឈ្មោះ យើងដឹងថាម្ហូបនោះមកពីខេត្តណា តំបន់ណា។
នៅប្រទេសជុំវិញយើង គេមានក្រុមនិងមជ្ឈមណ្ឌល ដែលផ្ដោតសំខាន់លើការបំផុសស្មារតីពង្រឹងផ្នែកច្នៃប្រឌិតនិងឌីហ្សាញ។ ថ្មីៗនេះនៅប្រទេសឡាវ ក្រុមហ៊ុន BlueGrass (ដែលជាក្រុមហ៊ុនធំមួយនៅរដ្ឋធានីវៀងច័ន្ទន៍ និងគ្រប់គ្រងលើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយពាណិជ្ជកម្មភាគច្រើននៅក្នុងប្រទេសឡាវ) បានចាប់ផ្ដើមសហគមន៍ DesignLao ដោយមានផលិតជាវីដេអូពន្យល់អំពីអាជីពជាអ្នកឌីហ្សាញក្នុងផ្នែកសំលៀកបំពាក់ ក្រាហ្វិក បច្ចេកវិទ្យាព័ត៌មាន ស្បែកជើង ផ្កាតែងលម្អ ពុម្ពអក្សរ។ល។
រីឯនៅប្រទេសថៃវិញមាន Thailand Creative & Design Center (ศูนย์สร้างสรรค์งานออกแบบ / TCDC) ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងតាំងពីឆ្នាំ២០០៤ មកម៉្លេះ ហើយនៅទីតាំងនៃមជ្ឈមណ្ឌលនោះ គេស្គាល់ថាជាសង្កាត់ច្នៃប្រឌិត (Creative District) ដែលមានវិចិត្រសាល សារមន្ទីរ និងទីធ្លាផ្សេងៗ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត TCDC ក៏មានសាខានៅខេត្តផ្សេងៗដូចជា ខេត្តឆៀងម៉ៃ ខេត្តខនកែន និងមានបណ្ដាញ miniTCDC នៅតាមបណ្ដាសាកលវិទ្យាល័យផ្សេងៗក្នុងប្រទេសថៃ។
សូមអធ្យាស្រ័យផងដែលសំណេរមួយនេះ ខ្ញុំនិយាយយ៉ាងទូលាយ ដោយមិនផ្ដោតលើបញ្ហាឱ្យចំ ហើយក៏មិនផ្ដោតលើការផ្ដល់ចម្លើយណាមួយនោះដែរ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឱ្យសំណួរ និងបង្ហាញអំពីស្ថានភាពរបស់ប្រទេសយើង និងវិវត្តន៍នៃជាតិសាសន៍ដទៃ អំពីការយកចិត្តទុកដាក់របស់គេ។
សព្វថ្ងៃនេះយើងមានអ្នកពូកែច្រើន ប៉ុន្តែយើងខ្វះការជួបជុំគ្នាជជែកអំពីបញ្ហានិងដំណោះស្រាយ ហើយប្រាប់រឿងរ៉ាវរបស់ពួកយើងដែលជាអ្នកធ្វើការក្នុងវិស័យឌីហ្សាញនិងច្នៃប្រឌិត ឱ្យមនុស្សទូទៅបានដឹងអំពីគុណតម្លៃរបស់យើង។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាសំណេរមួយនេះ អាចនឹងនាំឱ្យមានការចាប់ផ្ដើមណាមួយនៅថ្ងៃអនាគត ហើយខ្ញុំពេញចិត្តនឹងចូលរួមជានិច្ច។
សរសេរនៅតូក្យូ ប្រទេសជប៉ុន ម៉ោង១៧:៤០ ថ្ងៃទី៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៩
កែសម្រួលនៅទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃ ម៉ោង២៤:៥៥ ថ្ងៃទី២៧ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៩
Leave a Reply